Bebouwde oppervlakte
Definitie
De bebouwde oppervlakte is het totale oppervlak dat door een gebouw of constructie wordt ingenomen, gemeten op grondniveau, inclusief overstekken en uitbouwen.
Omschrijving
De bebouwde oppervlakte is een belangrijk begrip in de bouwregelgeving en wordt gebruikt om te bepalen hoeveel ruimte een gebouw op een perceel inneemt. Het omvat alle delen van het gebouw die direct of indirect contact maken met de grond, zoals muren, funderingen, overstekken, uitbouwen en luifels. Dit begrip is essentieel bij het aanvragen van bouwvergunningen, het bepalen van de bouwhoogte en het berekenen van de maximale bouwcapaciteit van een perceel.In de praktijk wordt de bebouwde oppervlakte vaak gebruikt om te controleren of een bouwplan voldoet aan de lokale bestemmingsplannen en bouwverordeningen. Het is belangrijk om onderscheid te maken tussen de bebouwde oppervlakte en de gebruiksoppervlakte, waarbij de laatste alleen de bruikbare ruimte binnen een gebouw omvat.Onderhoud en duurzaamheidsaspecten spelen een rol bij het ontwerp van de bebouwde oppervlakte, omdat een grotere oppervlakte meer grondstoffen en energie kan vereisen. Problemen kunnen ontstaan bij onduidelijke definities in bestemmingsplannen, wat kan leiden tot geschillen tussen bouwers en overheden.
Vergelijkbare termen
Gebruiksoppervlakte